de opening

Het heeft weer even geduurd maar bij deze dan toch weer een verslag. Ik dacht Zondag laten we maar weer een verslag typen over dit weekend aangezien dat nog een redelijk spectaculair weekend was. Echter toen ik met mijn ogen knipperde was het alweer vrijdag avond dus dat is dit keer mijn excuus dat het wat later is.

De Nederlandse studenten van het vorige verhaal zijn weer veilig thuis, en diezelfde dag zijn er ook 3 nieuwe Nederlandse studenten aangekomen in Gambia. Deze nieuwe studenten verblijven ook bij Claudette, dus dat betekent dat ik voor de rest van mijn periode buren heb. Erg gezellig!! Maar hierover misschien in het volgende verhaal meer.

Ik wil het namelijk eerst over zaterdag 1 februari hebben en de week die ervoor zich heeft afgespeeld. Op 1 februari werd namelijk een hut geopend op een van de tuinen van Claudette. Deze hut is bedoeld om trainingen en workshops te geven aan de vrouwen uit de omgeving om hun meer kennis te geven, en hopelijk ook economische voordelen te geven. Bijvoorbeeld door te leren hoe ze bepaalde dingen zelf kunnen maken en verkopen. Ook zal deze hut gebruikt worden om de jonge kinderen/ baby’s een veilige plek in de schaduw te geven als de vrouwen de tuinen komen verzorgen. En wie weet wordt een gedeelte van deze hut nog het onderkomen van een voluntair, zodra er een beschikbaar is om op deze locatie te komen helpen.

Om deze belangrijke hut te openen moesten er verschillende dingen geregeld worden, zodat het voor iedereen een feestelijke dag zou worden. In totaal werden er zo’n 300 gasten verwacht waarvan een 100 kinderen. Waarbij het de bedoeling was om alle mensen ook te voorzien van een hapje en een drankje. En om de opening in goede orde te laten verlopen moesten de kinderen worden afgeleid met wat spelletjes.
Dit laatste ligt natuurlijk wel in mijn straatje aangezien een normale zaterdag ochtend dit mijn favoriete bezigheid is. En nu ik al weken op zaterdag op het strand heb kunnen hangen was het verzorgen van spelletjes voor 100 kinderen wel weer een goede gelijkmaker. Dus ik heb mij hier beschikbaar voor gesteld dit te regelen.

De spellen die we gingen spelen waren van Hollandse afkomst zoals peperkoekhappen, spijkerpoepen, eieren race, zaklopen en een appel in een emmer water die er dan met de mond uit moest worden gehaald. En nee daarna hadden we geen bak bloem met een snoepje erin, omdat dat eten verspillen is en dat doe je niet in Afrika. Om te zorgen dat deze spellen ook goed zouden verlopen hebben we de woensdag avond een keer proefgedraaid met een select clubje. Tevens konden we deze avond wat andere mensen laten zien hoe de spellen werkte zodat hun mij konden assisteren op de dag zelf. Verder wat kleine aanpassingen gemaakt die voor een soepeler verloop moesten zorgen de zaterdag zelf. Want van alle kanten werd mij namelijk verteld dat de Gambiaanse kinderen niet zo geordend en netjes zijn als die in Nederland. En dat ik zelf alles goed geregeld moest hebben om het ook een beetje te laten verlopen.

Met dit in mijn achterhoofd begon ik de zaterdag, eerst alles klaargezet met verschillende hulpjes en een sidekick genaamd Edu. Deze jonge man (een neef van David) had de betreffende woensdag al meegekeken hoe de spellen werkte en zou mij helpen op de zaterdag zelf. Hij kon mij ook helpen door mijn Engelse uitleg te vertalen naar het Wollof, aangezien niet alle kinderen Engels konden verstaan. We begonnen met een stuk of 50 kinderen aan het eerste spel, en het verliep vlekkeloos. Geen een ei gebroken tijdens de eieren race (misschien omdat we limoenen hadden gebruikt in plaats van eieren). Vervolgens door met koekhappen wat een waar schouwspel was voor ons allen, ook voor de kinderen want ze moesten er erg om lachen als ze zagen hoe hun vriendjes of vriendinnetjes probeerde de koek van de lijn te happen. Zo gingen er verschillende spellen voorbij, en kwamen er steeds meer kinderen bij, want tijd en afspraken worden hier niet zo nauw genomen. Toen we op het laatste nog gingen appelhappen was het feest natuurlijk helemaal compleet. Al bij het voordoen van het spel kon de verbazing en het gelach niet gestopt worden, en natuurlijk waren de kinderen zelf ook erg blij met de appel. Aangezien dit een fruitsoort is dat niet in Gambia groeit en daardoor ook niet veel gegeten wordt door de kinderen.

In ieder geval een super mooie leuke dag vol met vrolijke gezichten wat resulteerde dat ik ook tevreden terugkijk naar deze dag. En wie weet zien we over een aantal jaren de Gambiaanse kinderen allemaal deze spellen doen, aangezien een klein clubje leraren dat mee had geholpen deze dag de speluitleg mee heeft gekregen. Ze verteld mij na afloop dat ze op hun school deze spellen ook graag uit wouden proberen, dus ik ben benieuwd of het peperkoekhappen over 10 jaar ook een Gambiaanse naam heeft gekregen.